— Па праўдзе кажучы, брат, — адказаў той, — гэтага я не магу адразу вырашыць. Мне трэба вывучыць гэтае пытанне, і я гэта зраблю, як толькі вярнуся да сваіх кніг. Я дам вам адказ, калі мы ў наступны раз сустрэнемся, бо мы бачымся з вамі не ў апошні-ж раз.
— Вось што, сен’ёр, — заявіў Санчо, — не працуйце над вырашэннем гэтага пытання, бо мне толькі што прышоў у галаву адказ на яго. Першы пачухаў галаву Алам, бо, безумоўна, у яго была галава, а з той прычыны, што ён быў першым чалавекам на зямлі, дык, напэўна, часам у яго часалася галава.
— Вы праўду кажаце, дружа мой! — згадзіўся стрыечны брат.
— Гэтае запытанне і адказ, — сказаў Дон-Кіхот, — не ўзяты з тваёй галавы, Санчо, а ты іх чуў ад каго-небудзь.
— Кіньце, сен’ёр, — адказаў Санчо, — клянуся чэсцю, калі я пачну пытацца і адказваць, я не скончу да заўтрашняга дня. Паверце, для таго, каб пытацца пра недарэчнасці і глупствы мне няма патрэбы шукаць дапамогі ў суседзяў.
— Ты сказаў больш таго, Санчо, як сам разумееш, — заявіў Дон-Кіхот, — бо ёсць людзі, якія стамляюцца, вывучаючы і даследуючы рэчы, хаця гэтыя рэчы, будучы даследаванымі і вывучанымі, не маюць ні на грош цаны ні для розуму, ні для памяці.
У гэтых і іншых прыемных гутарках у іх прайшоў увесь дзень.
Начаваць яны спыніліся ў невялікай вёсцы, ад якой да пячоры Мантэсінос заставалася прайсці не больш двух міль.
Але для таго, каб пабыць у пячоры, трэ’ было назапасіцца вяроўкамі. Таму яны купілі каля сотні сажняў вяровак і наступным днём у дзве гадзіны пасля поўдня даехалі да пячоры, увесь уваход у якую зарос дзікімі дрэвамі, цярноўнікам і хмызняком. Стрыечны брат і Санчо адразу-ж моцна абвязалі Дон-Кіхота вяроўкамі. Покуль яны яго абвязвалі, Санчо сказаў:
— Сен’ёр мой, не хавайце сябе жывым. Не лезьце туды,
