„Та-та! — сказаў тут сабе ідальго. — Добры наш рыцар давёў, хто ён такі. Бессумненна, тварог размякчыў яму чэрап і разжыжыў мазгі“.
Між тым Санчо падышоў да ідальго і сказаў яму:
— Сен’ёр, упрашаю вас, зрабіце, каб мой пан не змагаўся з гэтымі львамі. Калі ён гэта зробіць, яны ўсіх нас загрызуць.
— Але хіба ваш пан вар’ят? Няўжо ён кінецца на такіх дзікіх звяроў?
— Ён не вар’ят, але адважны да вар’яцтва.
— Я зраблю так, каб ён не быў ім, — абяцаў ідальго.
Падышоўшы да Дон-Кіхота, які настойваў, каб вартаўнік адчыніў клеткі, ён сказаў яму:
— Сен’ёр, харобрасць, уваходзячая ў галіну безразважнасці, больш падобна да вар’яцтва, як да адвагі. Гэтыя дны зусім не ідуць супроць вашай міласці, а іх вязуць у падарунак яго вялікасці. З гэтай прычыны нядобра затрымваць іх.
— Няхай міласць ваша, сен’ёр ідальго, — спыніў яго Дон-Кіхот, — накіроўваецца сабе дахаты клапаціцца пра сваю ручную курапатку і пра адважнага афрыканскага тхара. Не перашкаджайце мне выконваць свой абавязак. Я сам ведаю, ідуць супроць мяне львы або не ідуць.
І ён зноў сказаў вартаўніку львоў:
— Клянуся, дон жулік, калі вы зараз не адчыніце клеткі, я гэтым кап’ём прышыю вас да воза!
Вознік, убачыўшы рашучасць узброенай здані, пачаў прасіць:
— Сен’ёр мой, ці не зробіце вы мне ласку, дазволіўшы адпрэгчы маіх мулаў і разам з імі схавацца ў бяспечным месцы? Калі-ж львы раздзяруць маіх мулаў, дык я загіну на ўсё жыццё, бо ў мяне няма нічога, апрача гэтага фургона і гэтых мулаў.
— О, малаверны! — адказаў Дон-Кіхот. — Злазь, адпрагай мулаў і рабі, што хочаш. Хутка ты ўбачыш, што мог-бы пазбавіць сябе ад гэтай працы.
Вознік злез і распрог мулаў, а вартаўнік львоў сказаў:
