— Ідзі-ка сюды, жывёла, — сказаў Санчо. — Ці бачыш, Тэрэса, я заўсёды чуў ад старэйшых, што той, хто не ўмеў карыстацца шчасцем, калі яно падыйдзе да яго, не павінен скардзіцца, калі яно пройдзе міма яго. Хіба не разумееш ты, жывёла, як было-б добра, каб я так проста і нырнуў у якое-небудзь выгаднае губернатарства. Цябе будуць называць „дон’я Тэрэса Панса…“ Між іншым, не будзем больш гаварыць пра гэта, бо Марысанча павінна быць графіняй, як-бы ты ні імкнулася адбіць мяне ад гэтага!
— Ці ведаеце вы, што гаворыце, муж! — запыталася Тэрэса. — Баюся я, каб гэтае графства мае дачкі не было яе пагібеллю. Рабіце, што хочаце з яе, але гэта не будзе з маёй волі і згоды. У час хрышчэння назвалі мяне Тэрэсай ясна і проста, без ніякіх падвесак, бахромак і ўпрыгожванняў накшталт „дон“ або „дон’я“. Бацьку майго звалі Каскахо, і, з той прычыны, што я — ваша жонка, мяне завуць Тэрэса Панса, хаця, уласна кажучы, трэ’ было-б зваць Тэрэсай Каскахо. Вы, брат, ідзіце сабе і рабіцеся губернатарствам або востравам і ганарыцеся направа і налева, але ні дачка мая, ні я не пойдзем ні на крок з нашай вёскі: сумленная жанчына, нібы з паламанай нагой, сядзіць заўсёды дома, а для добрадзейнай дзяўчыны працаваць — свята. Ідзіце са сваім Дон-Кіхотам, куды хочаце, невядома толькі, хто прычапіў яму гэтага „дона“, якога не было ні ў яго бацькі, ні ў дзеда.
— Цяпер скажу, — засупярэчыў Санчо, — што ў табе сядзіць які-небудзь злы дух! Жанчына! Колькі ты нанізала адну на адну рэчаў, у якіх няма ні галавы, ні ног! Якое дачыненне маюць Каскахо, падвескі, бахромкі і ганарлівасць да таго, што я кажу? Калі-б я сказаў, каб дачка мая кінулася з вежы ўніз галавой, ты мела-б прычыну не згаджацца са мной, але калі я за дзве хвіліны прычаплю ёй і „дон’ю“ і „сен’ёрыю“, калі лёс з лагчыны ніжэйшага стану ўзнясе яе на вяршыню шчасця, дык будзь упэўнена, ніхто не ўспомніць, кім яна была раней.
— Не разумею вас, муж мой. Рабіце, што хочаце, і не
