Старонка:Дон-Кіхот Ламанчскі (1935).pdf/235

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

ён не даў мне загінуць у тым астрозе, куды мяне цяпер адвозяць, раней як ажыццявяцца такія радасныя абяцанні. Што-ж тычыцца заспакаення майго зброеносца Санчо Панса, я веру ў яго сумленне — ён мяне не пакіне ні ў шчасці, ні ў няшчасці, бо, калі-б нават мой або яго злы лёс перашкодзіў даць яму ў дар востраў, прынамсі, яго пенсія не ўцячэ ад яго, бо ў маім запавеце, ужо напісаным мной, я дакладна вызначыў, колькі яму трэба заплаціць.

Санчо Панса з вялікай павагай пакланіўся рыцару і пацалаваў абедзве яго рукі, — адну ён не мог пацалаваць, бо яны былі звязаны разам.

Адразу-ж здані паднялі клетку на плечы і паставілі яе на воз, запрэжаны валамі.