— Дык вы не асталіся без службы, Робі? — ласкава запыталася місіс Браун.
— Бачыце, я, уласна, служу і не служу, — заікаючыся, адказаў Роб. — Я… я ўсё яшчэ атрымліваю пенсію.
— А работы ў вас ніякай няма, Роб?
— Цяпер, па сутнасці, ніякай асаблівай справы няма, місіс Браун. Патрэбна толькі… быць пільным, — сказаў Тачыльшчык, у страху выпучыўшы вочы.
— Гаспадар за граніцай, Роб?
— Ох, божа мой, няўжо вы не можаце пагаварыць з хлапцом аб чым-небудзь іншым? — У парыве роспачы закрычаў Тачыльшчык.
З прычыны таго, што ўспыльчывая місіс Браун адразу-ж устала з крэсла, няшчасны Тачыльшчык прытрымаў яе, прамармытаўшы:
— Т-так, місіс Браун, здаецца, ён за граніцай. Куды гэта яна пазірае? — дадаў ён, маючы на ўвазе дачку, якая скіравала позірк на твар, што зноў выглянуў з-за дзвярэй за яго спіной.
— Не звяртайце на яе ўвагі, мой хлопчык, — сказала старая, мацней чапляючыся за яго, каб перашкодзіць яму азірнуцца. — Такая ўжо ў яе прывычка, такая прывычка. Скажыце-ж мне, Роб, вы бачылі гэтую лэдзі, дарагі мой?
— Ох, місіс Браун, якую лэдзі? — жаласлівым і ўпрашальным голасам закрычаў Тачыльшчык.
— Якую лэдзі? — закрычала тая. — Тую самую лэдзі, місіс Домбі.
— Так, здаецца, адзін раз я бачыў гэту лэдзі, — адказаў Роб.
— У той вечар, Робі, калі яна паехала? — сказала яму на вуха старая, зырка паглядаючы, як змяняецца выраз на яго твары. — Ага! Я ведаю, што гэта было ў той вечар.
— А калі вы ведаеце, што гэта было ў той вечар, місіс Браун, — адазваўся Роб, — то няма чаго вам шчыпцамі вырываць у хлапца гэтыя словы.
— Куды яны паехалі ў той вечар, Роб? Проста за граніцу? Як-жа яны паехалі? Дзе вы яе бачылі? Яна смяялася? Плакала? Раскажыце мне ўсё падрабязна! — крычала старая ведзьма. — Ну! Пачынайце! Я хачу, каб вы мне ўсё расказалі. Роб, мой хлопчык, мы з вамі ўмеем захоўваць тайну, праўда? Так бывала і раней. Куды яны спачатку паехалі, Роб?
Злашчасны Тачыльшчык уздыхнуў і маўчаў.
— Вы што, анямелі? — злосна запыталася старая.
— О, божа мой, не, місіс Браун! Вы думаеце, што хлапец можа быць шустрым, як маланка. Я і сам хацеў-бы зрабіцца электрычным токам, — прамармытаў загнаны ў тупік Тачыльшчык. — Сяму-таму я нанёс-бы такі ўдар, што адразу скончыў-бы з ім.
— Аб чым вы кажаце? — усміхаючыся, запыталася старая.
