— О, дзякую вам, Уолтэр, дзякую вам! Прабачце, што я была да вас такой несправядлівай. Мне не было з кім параіцца. Я такая адзінокая.
Галава была ўсё яшчэ апушчана, слёзы ўсё яшчэ струменілі па твары, і грудзі ўздымаліся ад плачу.
— Фларэнс, любая, дарагая Фларэнс! Так назваў я вас у думках, перш чым зразумеў, як гэта саманадзейна і безрассудна. Дазвольце мне астатні раз назваць вас гэтым імем, якое мне так дорага, і дакрануцца да гэтай пяшчотнай рукі ў доказ таго, што вы па-сястрынаму забудзецеся аб тым, што я цяпер сказаў.
Яна падняла галаву і загаварыла, скіраваўшы на яго такі сур'ёзны, ласкавы позірк, усміхаючыся яму праз слёзы такой спакойнай, яснай, ціхай усмешкай, што самыя патаемныя струны яго сэрца былі закрануты і ён слухаў яе з памутнеўшымі вачыма.
— Не, Уолтэр, гэтага я не магу забыць. Нізавошта на свеце не хацела-б я гэта забыць. Вы… вы вельмі бедныя?
— Я — вандроўнік, — сказаў Уолтэр, — які павінен плаваць па морах, каб зарабіць сабе на пражыццё. Цяпер гэта маё прызванне.
— Хутка вы зноў паедзеце, Уолтэр?
— Вельмі хутка.
Яна паглядзела на яго, пасля нясмела прасунула сваю дрыготную руку ў яго руку.
— Калі вы хочаце назваць мяне сваёй жонкай, Уолтэр, я буду горача кахаць вас. Калі вы дазволіце мне паехаць з вамі, Уолтэр, я без усякага страху паеду на край свету. Мне няма чым афяроўваць для вас… мне няма ад чаго адмаўляцца і няма каго пакідаць. Але ўсё маё каханне і ўсё маё жыццё будуць адданы вам.
Ён прыціснуў яе да свайго сэрца, прыхінуўся шчакою да яе шчакі, і тады, ужо не адрынутая і не пакінутая, яна магла плакаць на грудзях свайго ўлюбёнага.
Капітан аставаўся ў маленькай гасцінай, пакуль зусім не сцямнела. Ён запаліў свечку, закурыў люльку, выкурыў яе і з неразуменнем размышляў аб тым, што-ж гэта робіцца наверсе і чаму яго не клічуць піць чай.
Фларэнс падышла да яго ў той самы момант, калі здзіўленне яго дасягнула вышэйшай ступені.
— А, маленькая лэдзі! — закрычаў капітан. — У вас з Уольрам была доўгая размова, мая красуня!
Фларэнс учапілася сваёй маленькай ручкай за адзін з вялізных гузікаў на яго фраку і сказала, заглядаючы яму ў твар:
— Дарагі капітан, я хачу што-небудзь паведаміць вам.
Капітан паспяшаўся падняць галаву, каб выслухаць паведамленне. Убачыўшы дзякуючы гэтаму больш выразна твар
