Сьцюдзёнаю зімой агню тушыць ня сьмею на душы. Ня ведаю, хто сьлёзы зьмёў… Здаецца, радасьці ў жыцьці цьвісьці й цьвісьці?
О, радасьць! Я цябе ня клічу. Нашто ты мне, нашто? На змораным тваім абліччы маршчын шмат сот.
О, сон, надзей!..
Люблю больш я золатазвонны сум.
