Гэта старонка не была вычытаная
IV
О, Беларусь!
Тваё мінулае ў мармурах не застыла
і медзьдзю-бронзай ня зьвініць.
Яно ня знае готыкі, антычных стыляў,
ня знае колераў сузорчатых зарніц.
Яно пахована ў глыбокія курганы, —
крывёй-бальзамам гоіць сны.
Твой гені, у мінулым паруганы,
да славы ўзьнімуць вольныя сыны.
Ты сілы траціла свае дазваньня;
цябе абплакаў на кургане клён.
Штогод тваё спраўлялі ўкрыжаваньне,
штогод гісторыі праклён.
Таму й мінулае ў мармурах не застыла
і медзьдзю-бронзай ня зьвініць.
Яно ня знае готыкі, антычных стыляў,
Ня знае колераў сузорчатых зарніц.
