Гэта старонка не была вычытаная
А пайду
я сьцежкамі ляснымі,
у балота ростань занясу —
распыліць як, дзе-ж рассыпаць
маладосьці сум…
Усё растала,
абарвана часам,
толькі жыцьме маладая боль…
Не расчэсвай-жа тугі ў ручайку,
сэрца не няволь.
1924 г.
|}
