Гэта старонка не была вычытаная
Пасьвятлелі і змоўклі прасекі прысад,
Прыпыніла рака
Свой халодны разьбег.
166
Сёньня зранку было неяк сумна ўвесь дзень;
Як на вырай, нясьлісь
Успаміны яе.
Хтось за ёю хадзіў, даражэнькі, як цень,
І гукаў паляцець,
Браў на скрыдлы свае.
167
Склаўшы хварбы, альбом, яна вышла зірнуць
На сузор‘і агнёў,
На малочны той шлях.
Ёй прышлося знаёмы палац абагнуць, —
І на сэрца упаў
Прадчуваньня зноў жах.
168
І пачулася ёй, што машына гудзіць:
Так, з палудня ішоў
Той знаёмы ёй гук.
Так, то рыцар-Крылан да Саколкі ляціць.
