|
І з дзюпла дзед вылез,
Лёг на сонцы грэцца,
Уздыхнуў, успомніў,
Як яму жывецца…
Слезіна па твары
Скацілася з вока, —
Ой, бо тые думкі
Ляцелі далёка…
Вельмі, ох, любіў ён
Думачкі думаці,
Праўду ад непраўды
Дзяліць, разбіраці…
Любіў з дзікай пушчай
Гэтым падзяліцца, —
Са сваймі, з людзямі,
Ня мог неяк зжыцца.
.........
Зашумеў бор цёмны…
Хто шум той пазнае?
Чы ветрык павеяў,
Чы хтось паклікае?..
Іосць у гэтым шуме
Доля і нядоля,
Енкі ёсць, што кажуць,
Злая дзе няволя…
Іосць у гэтым шуме
Плач як-бы сіроткі
І крык нейкі ціхі,
Страшны, і кароткі…
.........
Даўно было гэта.
Хадзіць чуткі сталі,
Аб вялікай волі
Ўсе заталкавалі,
Многа гаварылі,
Што загляне сонцэ
|
