— Гэй, ты! — крыкнуў ён сьмяючыся афіцэру. — Ты-ж жыў, сапраўды жыў. Самае найвялікшае, што зрабіў я табе выстралам, дык гэта расстройства жывата. Ну, ну, падымайся!
Афіцэр чуў словы, чуў сьмех і ня ведаў, дзе ён іх чуе, ці на зямлі, ці мо‘ ўжо на небе. І толькі, калі да яго падышоў Муха і, крануўшы за плячо, крыкнуў:
— „Уставай!“ — ён пакрыху пачаў падымацца.
— Хто кіраваў налётам на вёску? — запытаўся Муха.
Афіцэр маўчаў.
— Слухай, я дужа ня люблю болей двух раз задаваць адно і тое пытаньне. Хто кіраваў налётам на вёску?
Афіцэр перадзёрнуў плячыма, нібы кажучы, як можна задаваць гэтакія пытаньні яму — афіцэру польскае арміі.
— Ды ты не саромся. Мне не аб гэтакіх справах апавядалі вашы гэнэралы, а ты толькі паручнік. Мне ня сорам сказаць; я — Муха…
Пачуўшы слова „Муха“, афіцэр адразу асеў, зьбег з яго ўвесь гонар афіцэра польскай арміі і застаўся ўсяго-на-ўсяго, напалоханы гэтым моцным імем, просты чалавек…
— Дык кажы!
— Л… Ластоўскі! — хутчэй рухам вуснаў, чым словамі, працадзіў афіцэр.
— Ластоўскі?! — перапытаўся Муха, нібы нешта ўспамінаючы…
— Дзе-ж ён цяпер? Уцёк з атрадам ці мо‘ забілі яго там?
— Яго з атрадам ня было, — адказаў афіцэр ужо больш рашучым голасам.
Афіцэру цяжка спачатку было згубіць сумленьне і пачаць здраднічаць, а раз ужо пачаўшы, ён нічога ўжо не губляў.
— А дзе ж ён быў? — запытаўся Муха.
— Ластоўскі з гуртком афіцэраў, адзеўшыся ў вопратку сялян, пашоў шукаць ваш лягер, шукаць вас….
Нібы маланкамі, перадзёрнуўся лоб Мухі маршчынамі….
