Пад‘ехалі. Нават усякай прадасьцярогі забыліся, — гэтак упэўнены былі ў тым, што забілі коньніка, які гнаўся за імі.
Спрытна саскочылі з коняй і рашучымі крокамі накіраваліся да ляжачага на зямлі чалавека.
Падышлі…
20
Настулька сядзела ў зямлянцы, каля мацеры і прыслухоўвалася, ці не варочаюцца паўстанцы.
Слухала, слухала з трывогаю любячае сэрца.
Вось нешта і зашумела ў лесе.
Узрадавалася Настулька — вярнуліся, мусіць.
Пабегла да выхаду — сустракаць, ды нехта моцна схапіў яе за рукі.
— Пачакай, галубка, — не сьпяшайся. Нікуды не ўцячэш.
Наста спынілася і ад неспадзяванасьці толькі вачыма моргала… Перад ёю стаялі тыя самыя сяляне, якіх яна толькі што запрашала сьнедаць.
— Што вы хочаце? У чым справа? Ды скажэце-ж! — закрычала Наста.
— Няма аб чым гаварыць.
— Толькі, галубіца ясная, ня думай уцякаць, бо задарма толькі боты будзеш псаваць.
— А ты, старая карга, чаго насупілася? — зьвярнуўся адзін з сялян да маці Настулі.
Наста нічога яшчэ не разумела, але адчуваючы, што здарылася нешта вельмі жудаснае, імпэтна кінулася ў бок да выхаду.
Не пасьпела яна зрабіць і некалькі крокаў, як яе ўхапіў за косы адзін з увашоўшых сялян.
— Ратуйце! — крыкнула Наста.
— Ня крычы дарэмна. Няма каму ратаваць. Усіх ужо павязалі.
Настулька дзіка ўскрыкнула. Яна чула нібы думкі яе пачыналі блутацца.
— А пекная паненка, — сказаў адзін з сялян, — мабыць палюбоўніца Мухі…
— А, ну дык дай-жа пацалуемся.
І, схапіўшы дзяўчыну за вопратку, ён пачаў рваць усё, што было на ёй.
Сьцёпка, які ляжаў зьвязаны каля зямлянкі, разам з другімі двума таварышамі, думаў, што „сяляне“ ў гэты час рэжуць Настульку. Яго маленькую галаву гарачымі
