Ішлі побач, усе чацьвёра комсамольцаў. Паціху ступалі ў мураву па сенажаці, каб ня шлёпаць па вадзе і каб не параніць як аб ламаччыну босай нагі.
Хутка яны падышлі зусім блізка да Мосту і спыніліся ля кустоў, каля шляху, каб адпачыць крыху.
Гэтыя-ж кусты абралі і месцам заставы. Побач, у дваццаці кроках невялічкая рэчка, мосьцік і за ім вёска. Адкуль-бы бандыты ні йшлі, ім гэнага мосьціка ня мінуць. Хлопцы селі на схіле невялічкай канаўкі каля шляху і пачалі чакаць. Пад мостам булькала вада. Вада ў сваім цячэньні кратала асаку, гальлё лазы, што апляло густым вянком бераг рэчкі, і асака паціху шамацела, здавалася, што нехта, крадзецца. Хлопцы напружвалі вушы і слухалі. Узрастаў абуджаны ў дарозе страх.
У вёсцы загаўкаў сабака і адразу сьціхла.
— Ідуць... мусіць... а?..
— Ш-ш-ш...
Доўга слухалі, углядаючыся ў бок вёскі. Але сабака больш не брахаў і гэта супакойвала.
У высокай траве каля рэчкі нешта зашамацела, нешта ўпала ў ваду і пачуўся боўць. Хлопцы інстынктыўна ўздрыганулі, стаілі дыханьне і зноў доўга слухалі, пакуль не парушыў маўчаньне Цярэшка.
— Гэта ці вожык, ці птушка якая...
Ноч прайшла бяз прыгод. Незадаволенымі хлопцы ішлі да дому. Хацелася есьці...
І цяпер Алесю хочацца зрабіць нешта большае, чым вось так прасядзець ноч ля пуні. Яму ня проста хо-
