Гэта старонка не была вычытаная
Убогага, сляпога на чужой
Саломе з літасці падкладзенай…
Штаўффахер.
О, неба!
Мельхталь.
Не плакаў я. Бяссільнымі слязамі
Зліць не хацеў я смутак свой жахлівы;
Ў грудзях, як самы даражэйшы скарб,
Схаваў яго і думаю пра справу.
Я абыйшоў усе цясніны гор,
Я ў самых захаваных быў далінах;
І каля самых межаў вечных льдоў
Заходзіў я у мірныя хацінкі.
І ўсюды, дзе была мая нага,
Знаходзіў я нянавісць да тырана;
Бо на апошнім самым рубяжы
Жылых краёў, дзе і зямля не родзіць,
І там драпежніцтва пануе фогта.
І сэрца простага таго народу
Параніў я кінжалам свайго слова;
Яны за нас і целам і душою.
Штаўффахер.
Вы шмат зрабілі і ў кароткі час.
Мельхталь.
Я больш зрабіў. Дзве гэтыя цвярдыні —
Росберг і Сарнен страшаць нашых браццяў,
Бо вораг там за каменнай сцяной
Сядзіць і з лёгкасцю зямлю пустошыць.
Росберг і Сарнен страшаць нашых браццяў,
Бо вораг там за каменнай сцяной
Сядзіць і з лёгкасцю зямлю пустошыць.
Я быў у Сарнене і горад аглядзеў.
