Што слова імператара нам дасць,
Калі у безграшоўі, у вайне,
Падданыя краіны з гарадамі
Ён стаў закладваць і прадаваць?
Не, дзядзька! Нам прадбачлівасць
дыктуе
У гэты цяжкі час суровых спрэчак
Ля моцнае трымацца галавы.
Вянец імперскі з рук у рукі йдзе,
Ён службы вернае не памятае,
А служба спадчыннаму ўладару
Дасць плён у будучыне.
Атынгаўзен.
Ты гэткі мудры?
Ты хочаш бачыць лепей за бацькоў,
Якія за вялікі скарб свабоды
Дастатку і крыві не шкадавалі?
Паедзь уніз, ў Люцэрн, і запытайся,
Як Аўстрыя краіну прыгнятае.
Палічаць, размяжуюць нашы Альпы,
Яны нам паляванне забароняць
ў лясах свабодных нашых, іх шлагбаум
Масты і брамы нашыя зачыніць,
Купцы іх збагацеюць з нашай нэндзы.
І наша кроў ім купіць перамогу.
Не, калі трэба кроў сваю нам траціць,
Мы волю, чымся рабства.
