Гэта старонка не была вычытаная
І самы цесны, дзе жыццё знікае;
Я цень свой, хутка-ж стану толькі імем.
Куоні (да Рудэнца з келіхам).
Вазьміце пане! (Рудэнц марудзіць узяць
кубак). Выпіце! Яно
З аднаго кубка-келіха, — з аднаго сэрца.
кубак). Выпіце! Яно
З аднаго кубка-келіха, — з аднаго сэрца.
Атынгаўзен.
Ідзіце, дзеці, потым вечарком
Пра справы нашае краіны пагаворым.
(Слугі выходзяць).
Атынгаўзен і Рудэнц.
Атынгаўзен.
Я бачу ты зусім падрыхтаваўся,
У Альторф хочаш ты ісці?
Рудэнц.
Так, дзядзька, больш марудзіць
не магу я.
Атынгаўзен (сядае).
Спяшаемся? Няўжо тваё юнацтва
Настолькі ўжо скупое, што яго
І для старога дзядзькі не хапае?
Рудэнц.
Я бачу, не патрэбен я для вас,
Я ў гэтым доме быццам чужаземец.
Атынгаўзен (доўга і пільна
глядзіць на яго).
Так, так. Нажаль табе краіна
Зрабілася чужою! Улі! Улі!
Не пазнаю цябе. У шоўк прыбраўся,
