Схіляецца расліна да святла.
А ён асуджан заставацца ў ночы,
Зялёныя лугі і кветак барвы,
Не ўбачыць ён зарніцы пурпуровай.
Што смерць? Але вось жыць і не глядзець,
Вось дзе няшчасце. Што-ж вы на мяне
З тугой глядзіце? У мяне ёсць вочы
Ды не магу сляпому бацьку даць
Ні кропелькі святла, што сам я маю,
Што льецца безупынна ў мае вочы.
Штаўффахер.
Я павялічыць смутак ваш павінен,
Не зменшыць. Ён пазбаўлены ўсяго!
Ўсё ад яго намеснік адабраў,
Адзін старэчы кій яму пакінуў,
Каб ад дзвярэй і да дзвярэй блукаў ён.
Мельхталь.
Жабрачы кій няшчаснаму сляпому!
Ўсё адабраў і нават сонца бляск,
Якім багат і бедны… Хай ніхто
Не кажа мне пра тое, каб хавацца.
Якім-жа я нікчэмным быў трусом,
А не аб ім і галаву яго
Ў заклад пакінуў у руках тырана.
Даволі маладушнасці! Цяпер
Жадаю я адной крывавай помсты.
Пайду туды, ніхто не перашкодзіць
Мне з фогта вочы бацькавы спагнаць.
