Гэта старонка не была вычытаная
Штаўффахер.
Так, Геслер злосны на мяне за гэта.
Гертруда.
Зайздросціць ён, што добра ты жывеш,
Свабодны чалавек на ўласным полі,
А у яго няма. Сам імператар
Табе даў дом у лен[1]; і можаш ты,
Як князь, паказваць свае маёнткі;
І над табой адзіны толькі пан,
Высокі наш пабожны імператар.
А ён малодшы сын сваёй сям‘і[2]
І мае толькі рыцарскі свой плашч;
Таму на шчасце іншых ён глядзіць
Заўсёды хціўным і зайздросным вокам.
Ён кляўся шмат разоў табе памсціцца —
Ён кляўся шмат разоў табе памсціцца —
Ты жыў яшчэ, але чакаць ці будзеш,
Пакуль ён злосць спагоніць на табе?
Разумны сам пачне.
Штаўффахер.
Дык што рабіць?
Гертруда (падсоўваецца бліжэй).
Дык слухай-жа. Ты ведаеш, цяпер
- ↑ Спадчынная, пераважна зямельная, маёмасць, якую ўласнік-васал атрымліваў ад свайго старэйшага ўладара (сюзерэна) і за якую ён павінен быў верай і працай дапамагаць апошняму. У сваю чаргу сюзерэн абавязан быў падтрымліваць і абараняць свайго васала.
- ↑ У феадальным грамадстве звычайна толькі старэйшы сын атрымліваў разам з тытулам спадчыну свайго роду. Малодшыя сыны павінны былі ісці на службу і там набываць сабе зямлю і маёмасць, або ішлі ў духавенства.
