Гэта старонка не была вычытаная
Парыцыда (жахнуўшыся).
О, Рэйса бачыла маё злачынства!
Тэль.
Над прорвай сцежка ўецца, шмат крыжоў, —
Там значыць шлях, яны стаяць у памяць
Там значыць шлях, яны стаяць у памяць
Вандраўнікоў загубленых абвалам.
Парыцыда.
Мяне спужаць не можа страх прыроды,
Калі я боль душы перамагаю.
Тэль.
І перад кожным крыжам пралівайце
Схіліўшыся вы слёзы пакаяння.
Калі вы пройдзеце шлях гэты страшны,
Калі парывы непагоды горнай
Вас не прыціснуць векам снегавым,
Да стлейшага падыйдзеце вы моста.
Калі не трэсне ў вас ён пад нагой,
І вы яго пярэйдзеце шчасліва —
Ўваходзьце у скалісты чорны ход,
Дзе дна няма — ідзіце праз яго,
Ён выведзе вас ў ясную даліну,
Але яе як найхутчэй мінайце;
Туды спяшыце, дзе жыве спакой.
Парыцыда.
Рудольф! Рудольф! О, мой дзяржаўны дзед!
Так па тваёй зямлі вандруе ўнук твой!
Тэль.
Так вы уздыміцеся на вяршыні
Гатарда, дзе адвечныя азёры,
Што ўспоены нябеснаю вадой.
