Перайсці да зместу

Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/125

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Паверце, так яго той захавае,
Што болей не пабачыць ён святла.
Фогт пабаіцца справядлівай помсты,
Зняважыўшы свабоднага так цяжка.

Кунц.

Стары ляндамман наш, шляхетны пан
Фон-Антынгаўзен, кажуць памірае.

Рыбак.

Апошні якар нашае надзеі.
Адзін ён толькі голас уздымаў,
Абараняючы правы народу.

Кунц.

Мацнее навальніца. Ну, бывайце.
Я адпачну у вёсцы, бо сягоння

Няма чаго і думаць пра ад‘езд. (Выходзіць).

Рыбак.

Ў няволі Тэль, барон наш памірае.
Цяпер ўздымай чало сваё, прыгнёт,
Адкінь усякі сорам. Вусны праўды
Маўчаць, відушчыя аслеплі вочы,
Рука, што ратаваць магла, скавана.

Хлопец.

Пасыпаў град. Хадзем у хату, бацька.
Не добра тут чакаць нам навальніцы.

Рыбак.

Гудзіце, ветры, зіхаці, маланка.
Грыміце, хмары, ліцеся ўніз, стромы
Нябесныя, зямлю заліце! Збіце
На порах будучыя пакаленні!

|}