Перайсці да зместу

Старонка:Вільгэльм Тэль (1934).djvu/103

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Фрысхардт.

Ім трэба йсці праз гэты пляц, калі
Яны ідуць у ратушу упоўдзень.
Я думаў, што зраблю улоў вялікі —
Не хочуць кланяцца капелюшу.

Прыйшоў поп Рэсельман — ад хворага ішоў, —

Спыніўся тут з дарамі перад кіем,
Закрыстыян званіў у свой званочак;
Ўсе на калені сталі, я таксама:
Дары віталі, а не капялюш.

Лейтхольд.

Паслухай, брат, мне пачало здавацца,

Што мы на здзек той капялюш пільнуем;

І гэта кпін з салдата, каб на варту
Перад пустым капелюшом паставіць.

З нас кожны добры малец будзе кпіць:

Пашану аддаваць капелюшу,
Па праўдзе, выдумка зусім дурная.

Фрысхардт.

Што-ж дзіўнага ў пустым капелюшы?
Ты-ж кланяешся чэрапу пустому.

Хільдегарда, Мехтхільда і Эльзбета з дзяцьмі
прыходзяць і спыняюцца перад капелюшом.

Лейтхольд.

І ты таксама не малая дрэнь —
Людзей уводзіш у бяду з ахвотай.
Хай капялюш хто хоча абыходзіць,
Я вочы закрываю і не ўбачу.

Мехтхільда.

Ляндфогт вісіць там, кланяйцеся дзеткі!