Гэта старонка не была вычытаная
II
— Куды ідзеш ты, дзеду любы?
Сядзь-пасядзі, тут родны край…
— О, так, сынок, —
Шапталі дзеда губы, —
Прышла і наская вясёлая пара.
Прышла пара мужычаму разгону,
Ну, што-ж, сынок,
То, хочаш, пасядзім…
Стары ўжо я…
Зямля старога клоніць,
Зямля дае прасторы маладым.
І пад бярозкай белай на кургане
Мы селі ўдвох:
Я — юны,
Ён — стары…
Закат крывавымі і тонкімі рукамі
Матаў істужку сонечнай зары.
Устрос дзядок сівымі валасамі,
А мне здалося —
Гэта хваль разьбег.
— Глядзі сюды на гэты даўні камень —
Пад ім жыцьцё,
Пад ім мінулы век.
— Ах, так, дзялок!..
Кажы, кажы, мой любы, —
Я рад падслухаць сэрца маладым,
