Ой, чаму я стаў поэтам Ў нашай беднай старане? Грудзі ныюць, цела вяне, А спачыць ня можна мне: Думкі з розуму ліюцца, Пачуцьцё з душы бяжыць… Мо’ за імі кроў палыне — І тады ўжо досі жыць!
