|
За дахамі места памеркла нябёс пазалота;
Паветра напоена ціха гусьцеючым мрокам;
Ўжо відна, як іскры зьлятаюць з трамвайнага дрота.
Як зоркі гараць і зрываюцца ў небе далёкім.
Музыкі стагнаньне ліецца па вулках з бульвара;
Гараць і агнём машкару к сабе вабяць ліхтарні;
Ўкруг тоўстага шкла яна ўецца, як лёгкая хмара.
А к сьвятлу праібцца ня можа і томіцца марна.
І ўспомніў я час: срэдзь васеньняй нахмуранай ночы
Музыка зайграла, агні ў вышыне запылалі,
Ўдыхалі грудзі шырока, сьвяціліся вочы…
Мыксьветлуўзьляцелі…ішклоўкругяго
напаткалі
|
