— Ну што, супакоіўся? — запытаўся ў яго Джо.
— Супакоіўся, — адказаў панура Орлік.
— Добра. Дык няхай, — таму працуеш ты не горш за другіх, — няхай будзе свята для ўсіх, — сказаў Джо.
У гэты час сястра стаяла на двары, усё чула і зараз-жа кінулася да акна.
— Так, так, гэта падобна на цябе, дурня! — закрычала яна на Джо. — Пускаць гуляць гэтых гультаёў! Ты, відаць, багач, што можаш кідацца грашыма! Хацела-б я быць яго гаспадаром!
— Каб ваша ўлада, вы-б усіх прыбралі да сваіх рук, — агрызнуўся Орлік са злоснаю ўсмешкаю.
— Пакінь яе, — сказаў яму Джо.
— Ды ўжо, вядома, прыструніла-б усіх балваноў і машэннікаў, — адрэзала ў сваю чаргу сястра, — і перш-на-перш узялася-б за цябе, таму што ты такі машэннік — другога не адшукаць!
— Вы проста бязглуздая баба, цётка Гарджэры! — прабурчэў работнік. — Калі гэта дае права меркаваць аб машэнніках, дык вы найлепшы суддзя.
— Пакінь яе ў спакоі, кажуць табе! — паўтарыў Джо.
— Што ты сказаў? — пішчала сястра. — Што ты сказаў? Што гэты нягоднік Орлік сказаў на мяне, Піп? Як ён абазваў мяне ў прысутнасці майго мужа? О! падтрымайце мяне! О!
— Ах ты! — прамармытаў скрозь зубы работнік. — Патрымаў-бы я цябе, каб ты была мая жонка! Патрымаў-бы пад помпаю, нябось, хутка-б астыла.
— Ды пакінь-жа, сказана табе! — яшчэ раз паўтарыў Джо.
— Пасаўхайце, людзі добрыя! — загаласіла сястра не сваім голасам і пляснула рукамі. — Паслухайце, як мяне лае гэты Орлік! У маім уласным доме! Мяне, за-
