ведаць, што Джо трымаецца адной са мною думкі, таму што гэта рабіла маю здагадку больш магчымай.
— Але, Джо…
— Што, стары таварыш?
— Вось ужо амаль год, як я запісан тваім падмайстрам, і ні разу за гэты час я не падзякаваў міс Гевішам, не даведваўся аб ёй і нічым не выказаў, што помню яе.
— Гэта праўда, Піп, і, бадай што, табе трэба было-б выкаваць ёй на памяць усе чатыры падковы, хоць — паміж намі няхай будзе сказана — нават цэлая дзюжына падкоў можа паказацца не зусім прыстойным падарункам, калі няма капытоў…
— Ды я кажу зусім не пра падарунак, Джо.
Але думка аб падарунку моцна засела ў галаве Джо, і ён не мог так лёгка з ёю расстацца.
— Або, напрыклад, — казаў далей ён, — калі-б ты надумаў скаваць ёй новы ланцуг для парадных дзвярэй, ці якую-небудзь дробную рэч, на манер відэльца для грэнкаў, або трыножак на выпадак, калі-б ёй уздумалася падсмажыць сабе сардэлькі…
— Я і не збіраўся рабіць ёй падарункі, Джо, — паўтарыў я.
— І ведаеш, Піп, — казаў далей Джо, — на тваім месцы я і не рабіў-бы іх. Ну навошта ёй ланцуг для дзвярэй, калі дзверы ў яе і так заўсёды на ланцугу? А відэлец… відэлец прыдзецца рабіць з медзі, а на гэта ты не майстар. Што-ж датычыць трыножка, то, няхай у цябе будуць хоць залатыя рукі, на трыножку ты сябе не выявіш, таму што трыножак і ёсць трыножак. Што-б там ні прыдумваў, як-бы ні мудрагеліў, а трыножак заўсёды астанецца трыножкам.
— Галубочак Джо! — закрычаў я ў роспачы, хапаючы яго за рукаў, — дзеля бога, пакінь! У мяне і ў галаве не было рабіць падарункі міс Гевішам.
