— Піп, дружа мой! Гэта нядобра, галубочак! Да чаго-ж ты так дойдзеш?
— Гэта жахліва, Джо, праўда?
— Жахліва! — усклікнуў Джо. — Страшна падумаць! Што гэта на цябе найшло?
— Не ведаю, што на мяне найшло, Джо, — адказаў я, выпускаючы яго рукаў, і ўсеўся каля яго ног, апусціўшы галаву, — але мне хацелася-б, каб ты не вучыў мяне зваць валетаў хлапамі, каб боты не былі такія грубыя, а рукі такія заскарузлыя.
Потым я сказаў Джо, што адчуваю сябе вельмі няшчасным, што я не мог расказаць усяго місіс Джо і Пембльчуку, таму што яны вельмі строгія да мяне; што ў міс Гевішам была прыгожая маладая лэдзі, вельмі гордая, і што яна назвала мяне простым, звычайным хлапчуком, і што я сам гэта адчуваю і хацеў-бы не быць такім звычайным, і што адсюль і пайшла уся гэтая хлусня, сам не ведаю як.
— Ёсць адна рэч, у якой ты можаш быць упэўнены, Піп, — сказаў Джо пасля некалькіх хвілін раздумвання, — а іменна, што хлусня ёсць хлусня. Ніколі не хлусі, Піп! Гэта дрэнны шлях стаць незвычайным, дружа мой. Ды і чаму ты такі ўжо звычайны, я, дапраўды, не разумею. У некаторых рэчах ты нават зусім незвычайны. Ты, напрыклад, незвычайна малы, потым ты незвычайна вучоны.
— Не, Джо, я невук, я ва ўсім адстаў.
— Глупства! Зірні, якое пісьмо ты ўчора накатаў, ды яшчэ па-друкаванаму. Я бачыў пісьмы на сваім вяку — джэнтльменскія! — і магу пабажыцца: далёка ім да друкаванага.
— Я амаль нічаму не вучыўся, Джо. Ты надта добрай аба мне думкі, вось і ўсё.
— Ну, добра, няхай так, — сказаў Джо, — але так ці не, ва ўсякім выпадку для таго, каб стаць незвычайным, трэба перш быць звычайным, спадзяюся.
