— Я думаю, што яна вельмі ганарлівая, — прашаптаў я.
— А яшчэ?
— Што яна вельмі прыгожая.
— А яшчэ?
— Што яна любіць крыўдзіць.
— А яшчэ?
— Мне хочацца дадому.
— Як? І ніколі не бачыць яе больш, не гледзячы на тое, што яна такая прыгожая?
— Не ручаюся, што мне ніколі больш не захочацца бачыць яе, але цяпер мне хочацца дадому.
— Зараз пойдзеш, — сказала гучна міс Гевішам. — А цяпер канчай гульню.
Мы дакончылі гульню, і я астаўся дурнем. Эстэла кінула на стол карты, нібы пагарджала імі за тое, што яны пабывалі ў мяне ў руках.
— Калі-ж назначыць табе прыйсці? — сказала міс Гевішам. — Пачакай, дай мне падумаць.
Я напомніў ёй, што ў нас сёння серада, але яна зноў спыніла мяне нецярплівым рухам правай рукі.
— Добра, добра! Мне няма справы да таго, якія там у вас дні ў тыдні і якія тыдні ў годзе. Прыходзь праз шэсць дзён. Чуеш?
— Чую, міс.
— Эстэла, адвядзі яго. Дай яму паесці, і няхай ён, пакуль есць, паходзіць і агледзіцца. Ідзі, Піп.
Я сышоў уніз услед за свечкаю, як раней падняўся наверх за гэтай самай свечкаю, і Эстэла пакінула яе на ранейшым месцы. Яркі бляск дзённага святла ашаламіў мяне, і мне здалося, што я правёў некалькі гадзін у гэтым дзіўным пакоі, дзе днём гарэлі свечкі.
— Табе прыдзецца пачакаць тут, хлопчык, — сказала Эстэла і знікла, зачыніўшы за сабою дзверы.
Яна вярнулася з хлебам, ялавічынай і невялікім кубкам піва. Яна паставіла кубак на адну з каменных
