і яна нецярпліва замахала правай рукою. — Гуляй! Гуляй! Гуляй!
Я ўсё стаяў і глядзеў на міс Гавішам. Як відаць, мае паводзіны паказаліся ёй простай упартасцю, таму што пасля таго, як мы з ёю абмяняліся даволі доўгімі позіркамі, яна сказала:
— Ты ўпарты дзікун.
— Не, міс, мне шкада вас і шкада, што я не магу зараз гуляць. Калі вы на мяне паскардзіцеся, сястра пакарае мяне, і таму я з ахвотаю пачаў-бы гуляць, калі-б мог, але ўсё тут такое новае, дзіўнае, такое прыгожае або сумнае…
Яна адвяла вочы ад майго твара, агледзела сваё плацце, туалетны столік, зірнула на сябе ў люстра і прашаптала:
— Такое новае для яго і такое старое для мяне. Так дзіўна яму, так знаёма мне і так сумна для нас абодвух! Пакліч Эстэлу.
Стаяць у цемры незнаёмага карыдора і выкрыкваць «Эстэла», звяртаючыся да ганарлівай маладзенькай лэдзі, якая не паказваецца і не думае адклікацца, і адчуваць пры гэтым усю сваю дзёрзкасць, — было для мяне амаль што не лепш, чым гуляць па заказу. Але нарэшце яна адгукнулася, і свечка яе мільгнула як зорачка ў доўгім карыдоры.
Міс Гевішам дала знак падыйсці бліжэй, узяла са стала брыльянтавую брошку, прыклала яе да белай шыйкі дзяўчынкі, а потым да яе прыгожых чорных валасоў.
— Усе гэтыя брыльянты будуць твае, мая любая, і ты здолееш іх насіць. Пагуляй цяпер у карты з гэтым хлопчыкам.
— З гэтым хлопчыкам? Ды ён-жа просты вясковы хлапчук!
Як гэта ні дзіўна, але мне здалося, што міс Гевішам сказала:
