з Чэльзі: Лонданскі — раз, Соутворк — два, Блакфрайерскі — тры, Ватэрлооскі — чатыры, Вестмінстэрскі — пяць, Воксгальскі — шэсць.
Называючы мост, ён кожны раз ляскаў сябе ключом па далоні.
— Бачыце, цэлых шэсць. Выбірайце, які хочаце.
— Нічога не разумею, — сказаў я.
— Выбірайце які хочаце, містэр Піп, — паўтарыў Вемік, — пайдзіце на яго, кіньце свае грошы ў Темзу, і вы даведаецеся, што з гэтага будзе. Дапамажыце другу, і выйдзе тое-ж самае, толькі з яшчэ большымі стратамі і непрыемнасцямі.
Сказаўшы гэта, ён так рассунуў сваю паштовую скрынку, што ў яе свабодна можна было кінуць цэлую газету.
— Гэта вельмі несуцяшальна.
— Я і не збіраўся суцяшаць вас.
— Дык, па-вашаму, — запытаўся я з некаторым абурэннем, — ніколі нельга…
— Давяраць рухомай маемасці другу? — закончыў Вемік. — Вядома, не. Прынамсі, калі вы не жадаеце адчапіцца ад друга; у апошнім выпадку трэба вызначыць раней, якая для гэтага запатрабуецца сума.
— Такая ваша канчатковая думка, містэр Вемік?
— Так, канчатковая, — адказваў ён, — тут, у канторы.
— А! — ускрыкнуў я, зноў прыступаючы да яго, бо адчуў, што тут была лазейка. — Але ці будзеце вы трымацца той-жа думкі ў сябе дома?
— Містэр Піп, — адказаў ён важна, — дома адно, тут — другое; таксама, як мой дзядуля сам па сабе, а містэр Джагерс сам па сабе, — змешваць гэтага не трэба. Пра мае асабістыя думкі трэба і пытацца ў мяне дома, а тут, у канторы, трэба здавольвацца думкамі прафесіянальнымі.
