Місіс Джо, якая лічыла, што ўсякія тлумачэнні павінна даваць яна, прабурчэла нездаволена: «Уцёк, уцёк», падносячы мне сваё тлумачэнне з такім-жа рашучым выглядам, як дзягцярную ваду.
Пакуль місіс Джо сядзела, нахіліўшыся над работаю, я прабаваў запытацца ў Джо рухам губ, што значыць катаржнік. Джо, у сваю чаргу, заварушыў губамі, відавочна, стараючыся даць мне падрабязнае тлумачэнне, з якога я зразумеў толькі адно слова: «Піп».
— Мінулай ноччу ўцёк катаржнік, — сказаў Джо ўголас. — І ўчора таксама стралялі, каб папярэдзіць. А цяпер зноў страляюць: мусіць, другі даў драла.
— Хто страляе? — запытаўся я.
— Які нязносны хлапчук, — умяшалася сястра, хмурачыся на мяне з-за работы. — Дапытчык які знайшоўся — бач ты яго!
Тым часам Джо канчаткова раздражніў маю цікаўнасць: стараючыся разявіць рот як мага шырэй, ён тужыўся надаць сваім губам форму нейкага слова, якое я палічыў за «халеру». Натуральна пагэтаму, што я кіўнуў на місіс Джо і запытаўся аднымі губамі: «яна?» Але гэта было не тое: Джо з самым рашучым выглядам закачаў галавою і, разявіўшы рот на ўсю шырыню, выпусціў нейкае вельмі энергічнае слова. Я зноў нічога не зразумеў.
— Місіс Джо, — пачаў я, ужываючы апошні сродак, — мне хацелася-б ведаць, з вашага дазволу, адкуль страляюць?
— Што гэта за дзіця! Крый яго божа! — усклікнула сястра такім тонам, нібы хацела сказаць: «Чорт-бы яго ўзяў!» — Адкуль страляюць? Вядома, з галер.
— А-а, з галер! — праказаў я і зірнуў на Джо.
Джо дакорліва кашлянуў, што павінна было азначаць: «Ды я-ж табе казаў».
— А што такое галеры? — запытаўся я зноў.
