Толькі цяпер, калі я ўбачыў, як Джо, шырока раскрыўшы свае блакітныя вочы, у нямым здзіўленні абводзіў імі кухню, я адчуў раскаянне. Мне стала сорамна перад ім, але толькі перад ім, а не перад астатнімі.
Калі містэр Пембльчук паехаў, сястра ўзялася за мыццё, а я прабраўся ў кузню да Джо і сядзеў там моўчкі, пакуль ён не скончыў работы.
Калі ён скончыў, я сказаў яму:
— Пакуль ты не загасіў агню, Джо, мне-б хацелася сказаць табе адну рэч.
— Сапраўды? — запытаўся Джо, падсоўваючы сваю табурэтку бліжэй да гарна. Ну, кажы. У чым справа, Піп?
— Джо, ты памятаеш усё, што я расказваў пра міс Гевішам?
— А як-жа не памятаць! — адказаў Джо. — Я веру табе. Проста цуды!
— Як ні жахліва, Джо, але гэта няпраўда.
— Што ты кажаш, Піп! — усклікнуў Джо, адхіснуўшыся ў найвялікшым здзіўленні. — Няўжо ты хочаш сказаць, што?..
— Так, Джо, усё гэта мана.
— Не можа быць, каб усё, Піп! Не будзеш-жа ты, спадзяюся, запэўняць, што там не было чорнай аксамітнай кар… (апошняе слова ён праглынуў, таму што я адмоўна паківаў галавою). Але прынамсі сабакі там былі, Піп? Слухай, Піп, — дадаў ён пераканаўча: — ну, дапусцім, што не было цялячых катлет, але-ж сабакі ўсё-ж такі былі?
— Не, Джо.
— Ну, хоць адзін? Хоць шчаня? Успомні, Піп.
— Не, Джо, там не было нічога падобнага.
Я безнадзейна глядзеў на Джо, а Джо збянтэжана глядзеў на мяне.
54
