зрабіў яму якую-небудзь непрыемнасць, і адышоў з дакорлівым навучаннем:
— Хлопчык, старайся, каб твае паводзіны зрабілі чэсць тым, хто выгадаваў цябе ўласнаручна.
Мая маладзенькая правадніца зачыніла калітку, і мы пайшлі цераз двор. Ён быў выбрукаваны і вельмі чысты, аде праз кожную трэшчынку паміж каменняў прабівалася траўка. Будынкі піваварні злучаліся з дваром вузкім завулкам; драўляныя вароты гэтага завулка былі расчынены. Усё тут мела адбітак закінутасці і запусцення.
Дзяўчынка заўважыла, што я гляджу на піваварню, і сказала:
— Ці мог-бы ты без усякай шкоды выпіць усё піва, якое тут варыцца; як ты думаеш, хлопчык?
— Па-мойму, мог-бы — адказаў я сарамліва.
— Лепш і не прабаваць варыць тут піва: яно напэўна пракісне. Ці-ж не праўда, хлопчык?
— Здаецца, што так, міс.
— Ды ніхто і не прабуе, — дадала яна, — з гэтым раз назаўсёды скончана, і ўсё гэта будзе стаяць запушчаным, пакуль не разваліцца.
Не гледзячы на тое, што яна часта звала мяне хлопчыкам, сама яна была прыблізна ў адных гадах са мною. Вядома, яна здавалася куды старэйшай, таму што была дзяўчынка, да таго-ж вельмі прыгожая і самаўпэўненая. Са мною-ж яна абыходзілася так пагардліва, нібы ёй было па меншай меры дваццаць год. Мы ўвайшлі ў дом праз бакавыя дзверы, — вялікія парадныя былі забіты і закладзены двума папярочнымі ланцугамі. Перш за ўсё мне кінулася ў вочы, што карыдоры былі зусім цёмныя, і што мая спадарожніца пакінула запаленую свечку каля ўваходу. Цяпер яна ўзяла гэтую свечку, і мы пайшлі па карыдорах, потым падняліся па лесніцы, і ўсюды было цёмна, свяціла толькі свечка.
43
