а яе ўсё няма! Спадзяюся, што кабыла дзядзі Пембльчука не пераламала сабе ног.
У базарныя дні місіс Джо ездзіла часам у горад з дзядзем Пембльчукам, каб дапамагчы яму ў розных гаспадарчых закупках, дзе патрабуецца жаночае вока. Дзядзя Пембльчук быў нежанаты і не давяраў сваёй служанцы. На гэты раз дзень быў базарны, і місіс Джо выправілася ў адну з такіх паездак.
Джо паправіў агонь, падмёў ачаг, і мы вышлі на ганак паслухаць, ці не едзе вазок. Ноч была сухая і халодная, дуў рэзкі вецер, і моцны мароз серабрыў зямлю.
— А вось і кабыла! — сказаў Джо. — Звініць капытамі, нібы званочак.
Яны пад‘ехалі, захутаныя да самых броваў. Місіс Джо вышла з вазка, містэр Пембльчук пайшоў за ёю, і мы ўсёю гурбою ўвайшлі ў кухню.
— Ну, — спяшліва распранаючыся, пачала місіс Джо, — калі цяпер гэты хлопчык не будзе ўдзячны, застаецца толькі махнуць на яго рукою. Застаецца спадзявацца, што яго не надта распесцяць. Я вельмі гэтага баюся.
— Не, яна не з такіх, мэм, — сказаў містэр Пембльчук. — Яна разумее рэчы.
Яна? Я паглядзеў на Джо, стараючыся запытацца, хто гэта «яна»? Джо паглядзеў на мяне, і яго губы і бровы таксама пыталіся «яна»? Сястра злавіла яго на гэтым занятку. Джо, як ён рабіў гэта заўсёды ў такіх выпадках, пацёр рукою пераносіцу і з самым прымірлівым выглядам паглядзеў на сястру.
— Ну, у чым справа? — агрызнулася па свайму звычаю сястра. — Што ты на мяне вочы вылупляеш? Дом гарыць, ці што?
— Здаецца, — заўважыў далікатна Джо, — здаецца, тут нехта сказаў: «яна»?
— Ну так, яна і ёсць «яна». Ці, па-твойму, міс Геві-
39
