Гэта старонка не была вычытаная
Яна паднялася з лаўкі.
— Шчырымі сябрамі, — сказаў я, таксама падымаючыся і нахіляючыся да яе.
— І расстанемся сябрамі? — запыталася Эстэла.
Я ўзяў яе за руку, і мы пашлі з гэтых развалін. І, як раней ранішні туман падымаўся перада мною, калі я пакідаў кузню, так цяпер рассцілаўся вячэрні туман; але цяпер, мне здавалася, што ў ціхім і ясным святле месяца знікла апошняя здань нашай разлукі.
Канец
342
