Перайсці да зместу

Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/341

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

лася ад здзіўлення і назвала мяне па імені, а я толькі ўсклікнуў:

— Эстэла!..

— Я страшна змянілася… дзіўлюся, як вы пазналі мяне.

Сапраўды, асляпляючая свежасць яе прыгожасці паблякла, але ранейшая яе веліч і непераможная прывабнасць засталіся. Мне была вядома чароўнасць яе прыгожасці; але раней я не бачыў у ёй ціхага суму ў некалісь гордым позірку, і мяне здзівіў сяброўскі поціск яе рукі, якая была раней такая нячулая.

Мы селі на бліжэйшую лаўку, і я сказаў:

— Ці не дзіўна, Эстэла, што пасля столькіх год разлукі мы сустрэліся тут, на месцы нашай першай сустрэчы? Вы часта прыязджаеце сюды?

— Я тут з таго часу не была…

— І я таксама.

Паказаўся месяц, — і мне мімаволі ўспомніўся накіраваны на белую столь спакойны погляд Мегвіча. Месяц падымаўся ўсё вышэй — і я прыпамінаў яго апошні поціск рукі ў адказ на мае словы, апошнія словы, якія ён чуў.

Эстэла першая перарвала маўчанне.

— Я часта збіралася з‘ездзіць сюды, але мяне заўсёды затрымлівалі розныя перашкоды! Бедны стары дом!..

Першыя праменні месяца прарэзалі серабрысты туман і заблішчэлі на слязах, што каціліся па яе шчаках.

Не падазраючы, што я заўважыў гэтыя слёзы, яна сказала, стараючыся здавацца спакойнаю:

— Вы, мусіць, дзівіліся, ходзячы тут, чаму ўсё прышло ў такое запусценне?

— Так, Эстэла.

— Месца належыць мне. Гэта адзіная маёмасць,

340