Я паказаў гэтае пасланне Герберту, спаліў яго, — вядома пасля таго, як вывучыў змест яго напамяць, — і мы ўдвух пачалі абдумваць, як нам зрабіць. Разумеецца, цяпер ужо нам было ясна, што я з маёй хвораю рукою нікуды не варт.
— Я шмат аб гэтым думаў, — сказаў Герберт, — і, здаецца, натрапіў на шчаслівую думку. Гэта будзе лепш, чым наймаць лодачніка з Темзы. Возьмем Стартопа; ён добры хлопец, найлепшы грабец, любіць нас, чалавек вельмі чулы, проста ўвасабленне благародства.
Мне самому не раз прыходзіла думка аб Стартопе.
— Але як-жа ты яму растлумачыш, Герберт?
— О, ён задаволіцца нямногім! Няхай думае, што гэта проста наш капрыз, які пакуль што трэба трымаць у сакрэце, а раніцою ў дзень выканання скажам яму, што ў нас ёсць важныя прычыны сплавіць Провіса на замежны параход і вывезці з Англіі.
— Ты таксама з ім паедзеш?
— Абавязкова.
— Куды?
Мае доўгія, пакутлівыя размышленні па гэтаму поваду прымусілі мяне прыйсці да заключэння, што ўсёроўна, які выбраць порт, — Гамбург, Ротэрдам, Антверпен, месца тут не мела ніякага значэння, абы яно знаходзілася па-за Англіяй; для нашай мэты можна скарыстаць першы сустрэчны замежны параход, які згадзіцца нас узяць.
Герберт быў ва ўсім згодзен са мною, і зараз-жа пасля снедання мы пайшлі на разведкі. Па наведзеных спраўках аказалася, што больш за ўсё нам падыходзіць гамбурскі параход, і мы спыніліся на ім; адначасова з ім і іншыя параходы выходзілі з Лондана, і, на шчасце, нам былі вядомы прыметы кожнага з іх. Затым я пайшоў здабываць пашпарт, а Герберт накі-
297
