з прагулкі. Ён вельмі акуратны ў гэтых адносінах. Мой сын наогул ва ўсім вельмі акуратны.
Я кіўнуў старому так прыязна, як мог ківаць яму толькі сам Вемік, і мы ўвайшлі ў домік і размясціліся ля каміна.
Раптам раздаўся нейкі трэск, і на сцяне ля каміна з‘явілася квадратная дошчачка з надпісам: «Джон». Стары паглядзеў на мяне і радасна ўсклікнуў:
— Гэта мой сын прышоў.
Мы пайшлі да пад‘ёмнага маста.
Варта было заплаціць грошы, каб паглядзець, як Вемік раскланьваўся са мною з другога боку канавы, праз якую мы свабодна маглі паціснуць адзін аднаму рукі. Старога так забаўляў спуск і пад‘ём маста, што я не адважыўся прапанаваць яму сваю дапамогу, а стаяў нерухома, пакуль Вемік не перайшоў канаву і не пазнаёміў мяне з міс Скіфінс, г. зн. маладой лэдзі, якая была з ім.
Міс Скіфінс зняла капялюшык (але ўвесь вечар яна прасядзела ў зялёных пальчатках, указваючы гэтай асязальнай адзнакаю тое, што яна ў гасцях). Вемік запрасіў мяне прайсціся па садзе, каб паглядзець, які яго востраў зімою. Мяркуючы, што гэтым спосабам мне прадстаўляецца магчымасць выслухаць яго вальворцкія думкі, я, вядома, паспяшыў скарыстаць выпадак.
Я прасіў Веміка, пакладаючыся на яго дзелавую і жыццёвую спрактыкаванасць, параіць мне, як-бы лепш зрабіць што-небудзь для Герберта з дапамогаю маіх сродкаў і забяспечыць яму добры прыбытак, напрыклад, хоць у сто фунтаў, каб падбадзёрыць яго і паступова набыць для яго пай у якім-небудзь гандлёвым прадпрыемстве. Нарэшце я прасіў Веміка трымаць гэтую справу ў тайне і зрабіць так, каб Герберт нічога і не падазраваў, прычым сказаў, што, апрача яго, мне абсалютна няма да каго звярнуцца.
205
