Перайсці да зместу

Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/130

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Дарогаю я ўсё паглядваў на містэра Веміка, мне хацелася разглядзець яго пры дзённым святле. Ён аказаўся сухім чалавечкам невялікага росту, з квадратовым драўляным тварам, нібы абчэсаным тупым долатам; на гэтым твары віднеліся нейкія знакі, якія можна было-б прыняць за ямінкі, калі-б матэрыял быў больш далікатны, а інструмент больш тонкі, але якія цяпер мелі выгляд простых засечак. У яго былі бліскучыя маленькія вочкі, чорныя і незвычайна вострыя і тонкія губы. На мой погляд, яму магло быць ад сарака да пяцідзесяці гадоў.

— Вы першы раз у Лондане? — запытаўся ў мяне Вемік.

— У першы раз, — адказаў я.

— Калісьці і я быў тут навічком, смешна нават успомніць.

— А цяпер вы добра вывучылі Лондан?

— А як-жа! Я ведаю яго ўдоўж і ўпоперак.

— Машэнніцкі горад, я думаю, — сказаў я, хутчэй каб падтрымаць гутарку, чым з цікаўнасці.

Ён ссунуў капялюш на патыліцу і ішоў з задуменным выглядам, гледзячы прама перад сабою, як быццам на вуліцах не было зусім нічога вартага ўвагі.

Яго рот ніколі не закрываўся, нагадваючы адтуліну паштовай скрынкі, і таму здавалася, што ён заўсёды ўсміхаўся.

— Вы ведаеце, дзе жыве містэр Мацью Покет? — запытаў я містэра Веміка.

— Так, у Гамерсміце, у заходнім Лондане, — адказаў ён, кіўнуўшы ў той бок галавою.

— Гэта далёка?

— Міль пяць будзе.

— Вы знаёмы з ім?

— Аднак-жа вы надзвычайна спрытны следчы, — заўважыў містэр Вемік, зірнуўшы на мяне з ухвальным выглядам. — Так, я знаю яго. Я знаю яго!

129