РАЗДЗЕЛ XIX
На пераезд ад нашага горада да сталіцы патрэбна было каля пяці гадзін, і неўзабаве пасля паўдня наш дыліжанс, запрэжаны чацвёркай коней, уехаў у шумны лабірынт камерцыйнай часткі Лондана і пачаў калясіць па розных Крос-Кізах і Вудстрытах у самым цэнтры Чып-сайда.
Містэр Джагерс стрымаў слова і прыслаў мне свой адрас. Рамізнік спыніўся ў змрочнай вуліцы супроць канторы з адчыненымі дзвярыма, над якімі красаваўся надпіс: «Містэр Джагерс».
Я з чамаданчыкам у руках увайшоў у першы пакой канторы і запытаўся, ці дома містэр Джагерс.
— Яго няма дома, — адказаў клерк. — Ён у судзе. Ці не з містэрам Піпам маю чэсць гаварыць?
Я адказаў, што ён мае чэсць гаварыць з містэрам Піпам.
— Містэр Джагерс прасіў вас пачакаць у яго пакоі. Ён не мог дакладна вызначыць, калі ён вернецца, таму што ў яго справа. Але само сабою зразумела, што ён даражыць часам і не прабудзе ў адсутнасці ні адной лішняй хвіліны.
З гэтымі словамі клерк адчыніў дзверы і правёў мяне ва ўнутраны пакой. Пакой містэра Джагерса асвятляўся толькі зверху, праз акно ў столі, і быў вельмі пануры. Я сеў на крэсла, якое змяшчалася супроць крэсла містэра Джагерса, і здрантвеў, нібы зачараваны сумнай атмасфераю гэтага пакоя.
127
