Я павінен быў выйсці з дому ў пяць гадзін раніцы з маленькім ручным чамаданчыкам і сказаў Джо, што жадаў-бы пайсці адзін. Баюся (і ўспамінаю аб гэтым з болем у сэрцы), што жаданне гэтае ўзнікла ў мяне ад невыразнага ўсведамлення таго кантраста, які быў-бы паміж мною і Джо, калі-б мы з‘явіліся разам у кантору дыліжансаў. Я стараўся ўпэўніць сябе, што ў маім жаданні не было нічога падобнага, але, калі я прышоў у свой маленькі пакой у гэтую апошнюю ноч, я павінен быў прызнацца, што гэта сапраўды так, і мне вельмі хацелася пайсці ўніз і папрасіць Джо праводзіць мяне заўтра. Але я не пайшоў.
Бідзі пачала так рана вазіцца з маім снеданнем, што не паспеў я прачнуцца, як пачуў пах дыму з кухні і ўскочыў з страшнай думкаю, што праспаў. Але яшчэ доўга пасля гэтага і доўга пасля таго, як зазвінелі чайныя кубкі і я ўжо быў зусім адзеты, я ўсё яшчэ не адважваўся сыйсці ўніз. Я аставаўся наверсе, адчыняючы і зачыняючы свой чамадан, пакуль нарэшце Бідзі не паклікала мяне, кажучы, што ўжо позна.
Я паснедаў як найхутчэй і без усякага апетыту. Ускочыўшы з-за стала, я сказаў спяшліва: «Здаецца, пара ўжо», як быццам гэтая думка толькі што прышла мне ў галаву. Я пацалаваў сястру, якая смяялася, ківала галавою і трэслася як заўсёды ў сваім крэсле, пацалаваў Бідзі і абняў Джо; потым узяў свой чамадан і вышаў. Пачуўшы за сабою нейкі шорах і азірнуўшыся ў апошні раз, я ўбачыў, што Джо кідае мне ўслед стары чаравік, а Бідзі другі. Я спыніўся і памахаў ім капелюшом. Мілы стары Джо махаў над галавою сваёй здаравеннаю праваю рукою і хрыпла крычаў «ура», а Бідзі выцірала фартухом слёзы.
Канец першай карціны вялікіх чаканняў Піпа.
124
