Перайсці да зместу

Старонка:Вялікія чаканні (1940).djvu/119

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

бліскучага шчасця я адчуваў сябе такім-жа адзінокім і незадаволеным, як і ў першую.

Але раніца зноў развесяліла мяне. Адзеўшы параднае плацце, я адправіўся ў горад досвіткам і з‘явіўся да краўца містэра Траба. Містэр Траб у гэты час снедаў у пакойчыку за лаўкаю і не палічыў патрэбным выйсці да мяне, а паклікаў мяне да сябе.

— Ну-с, — сказаў містэр Траб ветліва-выбачальным тонам, — як маецеся і чым магу быць вам карысным?

— Містэр Траб, — сказаў я, — мне не асабліва прыемна гэта гаварыць, таму што вы можаце падумаць, што я выхваляюся, але ўсё-такі я павінен вам паведаміць, што атрымліваю даволі вялікае багацце.

— З намі хрэсная сіла!

— Я еду ў Лондан да свайго апекуна, і мне патрэбна добрая пара плацця, — сказаў я, нібы выпадкова вымаючы з кішэні некалькі гіней і паглядаючы на іх. — Я заплачу наяўнымі грашыма, — дадаў я, баючыся, каб ён не стаў адмаўляцца.

— Дарагі мой сэр, — сказаў містэр Траб, пачціва згінаючыся, і, расставіўшы рукі, злёгку дакрануўся пальцамі да маіх локцяў, — калі ласка, вы мяне крыўдзіце, гаворачы аб грошах. Магу я вас павіншаваць і папрасіць зрабіць мне ласку зайсці ў маю краму?

Пры дапамозе мудрых парад містэра Траба я выбраў сабе матэрыю і вярнуўся ў яго гасціны пакой, каб зняць мерку, таму што хоць у містэра Траба і была мая мерка, якая яго раней зусім задавальняла, але цяпер ён заявіў, што «пры існуючых абставінах яна нікуды не варта».

Пасля гэтага знамянальнага візіта я накіраваўся да капялюшніка, шаўца і ў магазін бялізны. Я зайшоў нават у кантору дыліжансаў і ўзяў сабе білет на суботу, на сем гадзін раніцы. Заказаўшы ўсё, што мне было патрэбна, я накіраваўся да містэра Пембльчука і, падышоўшы да яго жылля, убачыў яго каля дзвярэй.

Ён чакаў мяне з вялікім нецярпеннем. Аказалася,

118