ў мяне шмат-такі часу. Гэта-ж усё здарылася так нечакана — нібы абухом па галаве. Праўда, Піп?
Не ведаю чаму, але мне не асабліва падабалася, што Джо быў так упэўнен ва мне. Таму я пакінуў без адказу яго фразу, а сказаў:
— Як шкада, Джо, што ты так мала скарыстаў з нашых урокаў. Ці-ж не праўда?
— Дапраўды, не ведаю, — адказаў Джо. — Я такі тупы! Я майстар толькі на сваю справу. Мне заўсёды было сумна, што я такі тупы, і цяпер, бачыш, шкадую аб гэтым не больш, чым год таму назад.
Загаварыўшы аб мінулых уроках, я хацеў гэтым сказаць, што калі я пачну ўладаць сваёй маёмасцю і буду мець магчымасць аказаць якую-небудзь дапамогу Джо, то было-б куды прыемней, калі-б ён быў больш падрыхтаваны да таго высокага становішча ў грамадстве, якое яму прыдзецца заняць. Але ён па прастаце душы зусім нічога не зразумеў, і я рашыў пагаварыць аб гэтым з Бідзі.
— Я хочу вас прасіць, Бідзі, каб вы пры ўсякім зручным выпадку накіроўвалі патроху Джо.
— Накіроўваць? Куды? — запыталася Бідзі, пільна зірнуўшы на мяне.
— Вось бачыце: Джо добры хлопец, — я думаю нават, што дабрэйшага за яго і на свеце няма, — але ў некаторых адносінах ён адстаў, напрыклад, у адукацыі і манерах.
Хоць, гаворачы гэта, я глядзеў на Бідзі і хоць пры апошніх словах яна шырока раскрыла вочы, аднак на мяне яна не зірнула.
— О! манеры! Хіба яго манеры не добрыя? — запытала Бідзі, сарваўшы лісцік чорнай смародзіны.
— Дарагая Бідзі, тут яны вельмі добрыя.
— Тут яны добрыя, — перапыніла мяне Бідзі, уважліва разглядаючы сарваны лісцік.
116
