— Не толькі ў вёсцы, але і ў горадзе?
— Не, — сказаў ён, — я нічога не маю супроць гэтага.
Я падзякаваў яму і пабег дамоў. Я застаў Джо ў кухні ля каміна. Ён сядзеў, ахапіўшы калені і пільна гледзячы на агонь. Я таксама прысеў да агню і пачаў глядзець на палаючыя вуголлі, і мы доўга сядзелі так, не прамовіўшы ні слова.
Сястра сядзела ў мяккім крэсле ў сваім кутку. Бідзі шыла ля каміна, каля Бідзі сядзеў Джо, а каля Джо я. Чым далей цягнулася маўчанне, тым больш адчуваў я немагчымасць яго парушыць.
Нарэшце я запытаўся:
— Джо, ты расказаў Бідзі?
— Не, Піп, — адказаў Джо, не зводзячы вачэй з агню, — я пакідаю гэта табе.
— Не, Джо, скажы лепш ты.
— Ну, дык вось, Піп стаў цяпер багатым джэнтльменам.
Бідзі ўпусціда з рук работу і зірнула на мяне. Джо па-ранейшаму абнімаў свае калені і таксама глядзеў на мяне. Я пазіраў на іх абаіх. Потым абодва яны павіншавалі мяне, але ў іх віншаванні гучэў сум, і мне гэта было прыкра.
Я пастараўся ўнушыць Бідзі (а пры дапамозе яе і Джо), што мае прыяцелі не павінны распытваць пра майго невядомага дабрадзея. З часам усё высветліцца, заўважыў я, а пакуль не варта нічога расказваць, апрача таго, што ў мяне ёсць таямнічы дабрадзей і вялікія надзеі ў будучым. Бідзі задуменна кіўнула галавою на агонь і, узяўшыся зноў за шыццё, абвясціла, што яна дакладна выканае тое, што я сказаў. Услед за ёю і Джо, усё яшчэ абнімаючы калені, сказаў:
— На мяне, Піп, ты можаш спадзявацца.
Затым яны яшчэ раз павіншавалі мяне і пачалі без
112
