Табе хочэцца ешчэ раз зірнуць… ешчэ раз…
І вока насыціцца ня можэ і серца біцца не перэстаець у абамлеласьці сваей…
∗ ∗
∗ |
Ці гэта сваю душу штукар пераліў у мармур халодны?
Ці ён толькі разгадаў загадку нямога каменя, загадку адвечнаго сфінкса?
Ці нейкую затаённую сілу асвабадзіла рука яго с цеснай каменнай магілы?
Не! тут створэна нешта новае, прыгожае, вялікае; прыгажэй ранічнай зарніцы, прыгажэй жывой душы чэлавека, прыгажэй і болей абшырнаго нябеснаго прастору, болей адвечных русалачных казак, болей ціхой бярозкі над рэчкай…
Юнак вачэй сваіх ня зводзіць…
Яна стаіць маладая, прыгожая.
Полуцені атуляюць яе стройнае цело. Яна вабіць і завець к сабе. Хочэцца туліцца да яе у забыцьці, хочэцца жыццё ей аддаць.
Гэта песьня крыві маладой! — кажуць кніжнікі. Хай сабе гэтак, але «кроў — душа чэлавека», казаў калісь-то адзін з вялікіх прарокоў усходу.
∗ ∗
∗ |
Раса абсыпала ўвесь сад і дрэвы і кветкі.
За сажалкай салавей пяе. Зоркі гараць. Месяц за хмаркі сівые схаваўся. Азалаціліся зубатые хмары. Яны выгледаюць, як грамадные мармурные глыбы, каторые завісьлі ў паветры… Геній-рэзьбяр здалеў-бы багаты скарб хараства ства-
