Гэта старонка не была вычытаная
Адвялі — не папрасілі…
Па дарозе па шырокай…
Панам быў ён у Расіі,
А ў Бэрліне толькі лёкай.
Ные сэрца — сьмерць ды годзе,
Хоць грызі з адчаю камень.
Ў „недзялімую“ ўваходзіць
Забаронена штыкамі.
Там дзяржава ўжо ня тая,
І ня тыя ўжо салдаты…
Грукат бур вякі хістае
На ставох апошняй раты.
… Нашы плённыя разоры.
Што ідуць з блакітам парма, —
Мы нікому не падорым,
Не здамо нікому дарма.
Адыходзіць год за годам.
Праз балоты шлях мы мосьцім…
Паліць радасьць наша зброду
Рук наточаныя восьці.
Нашу працу, што ня міла,
Нашы песьні, што ня любы —
Праклінаюць дзікім сквілам,
Аб каменьні ломяць зубы.
