Гэта старонка не была вычытаная
6. У ВЕЧНЫМ ШТОРМЕ
Пайшлі лятункі варушыць,
Пра што ніколі я ня думаў.
Ў лірычнай песьні шмат душы
І шмат няпройдзенага глуму.
Жаданьняў тонкую струну
Ня ўкласьці ў рыфму як заўседы…
Ахвяраваў я не адну
На незваротныя прыгоды.
Ўздымаўся, ўдумлівы баян,
На недасяжныя вяршыні.
— Жыцьцё, як мора — акіян:
У вечным шторме, вечнай плыні.
На хвалях ўсьпененых яно
Імчыць, бы човен, чалавека.
Кладзе за зьвеньнямі зьвяно
Сусьвет, народжаны спрадвеку.
І на шляху, дзе ў шуме роль
І ў слоце выкрытая звада —
Бывае ў снох такая боль,
Бывае ў снох такая радасьць!
