Старонка:Выбраныя вершы (Хадыка, 1932).pdf/26

НАМ НЕ ЗАХРАСНУЦЬ У ПРОЙМАХ

Нам не захраснуць у проймах
І перашкод ня пудзіцца.
Скрухі старая плойма
Зьнікне, спадзе, забудзецца.

Стань, каб зямля зьвінела,
У сьвет — маладымі крокамі.
Прошласьць свой час адпела
Вербамі ды асокамі.

Хмары, як спадкі ў клумках,
Полем сплылі нявораным…
Дні запаліла думка,
Бурай натхненьне створана.

Моцны падмурак краю
Ўзводзілі людзі — волаты.
Раны драпежных, зграя
Не загаіла золатам.