— Калі ласка, — пралепятаў я.
— Дзе гэта? — запыталася княгіня.
Княжна не адказвала сваёй маці.
— Вы цяпер заняты? — сказала яна, не спускаючы з мяне вачэй.
— Не.
— Хочаце вы мне дапамагчы шэрсць разблытаць? Ідзіце сюды, да мяне.
Яна кіўнула мне галавой і пайшла з гасцінай. Я пайшоў услед за ёю.
У пакоі, куды мы ўвайшлі, мэбля была крыху лепшая і расстаўлена з большым густам. Між іншым, у гэты момант я амаль нічога заўважыць не мог: я рухаўся як у сне — і адчуваў ва ўсім саставе сваім нейкае да недарэчнасці напружанае шчасце.
Княжна села, дастала маток чырвонай шэрсці і, паказаўшы мне на крэсла насупраць яе, старанна маток і паклала мне на рукі. Усё гэта яна рабіла моўчкі, з нейкай смешнай марудлівасцю і з той-жа светлай і хітрай усмешкай на ледзь-ледзь раскрытых губах. Яна пачала наматываць шэрсць на перагнутую карту і раптам асвятліла мяне такім ясным і быстрым позіркам, што я мімаволі апусціў вочы. Калі яе вочы, большай часткай прыжмураныя, адкрываліся ва ўсю велічыню сваю — яе твар мяняўся зусім: нібы святло разлівалася па ім.
— Што вы думалі аба мне ўчора, мс’е Вальдэмар? — запыталася яна, крыху счакаўшы. — Вы, напэўна, асудзілі мяне?
— Я… княжна… я нічога не думаў… як я магу… — адказваў я з замяшаннем.
— Паслухайце, — запярэчыла яна. — Вы мяне яшчэ не ведаеце: я надзвычай дзіўная; я хачу, каб мне заўсёды праўду гаварылі. Вам, я чула, шаснаццаць год, а мне дваццаць адзін: вы бачыце, я значна старэй за вас — і таму вы заўсёды павінны мне гаварыць праўду — і слухацца мяне, — далала яна. — Глядзіце на мяне — чаму вы на мяне не глядзіце?
Я яшчэ больш збянтэжыўся; аднак падняў на яе вочы. — Яна ўсміхнулася, толькі не ранейшай, а іншай пахвальнай усмешкай. — Глядзіце на мяне, — прагаварыла яна, ласкава зніжаючы голас: — мне гэта не непрыемна. — Мне ваш твар падабаецца; я прадчуваю, што мы будзем сябрамі. А я вам падабаюся? — дадала яна хітра.
